Uutvanhuus

Ik hebbe gisteraovend naor de prachtige film A perfect world keken mit Kevin Costner en Clint Eastwood. Et zeuvenjaorige joongien Philip wodt ontvoerd deur een ontsnapte gevangene. De marshall en zien mannen zitten aachter heur an. De kleine Philip vertrouwt zien ontvoerder votdaolik en et is prachtig om te zien hoe gesteld as ze op mekeer raeken. Mar ja, zoe’n verhael kan nooit goed oflopen. Mar wat een mooie film!

Vandemiddag om twaelf ure hebben Ronald en Gré me heur B&B bi’j mien oolde huus zien laoten. Ik gao d’r now aanst om twie ure henne. Uutvanhuus naor mien oolde stee. Zi’j bin et hiele weekaende vot, dat ik hebbe et riek daor allienig. We zien mekeer maendagmorgen weer. Dan kommen zi’j weer thuus en gao ik weer naor mien eigen huus toe. Ik komme zo now en dan wel even thuus om de waske van de liende te haelen en om poes eten te geven. Ik gao daor lekker zitten te lezen, een brief beantwoorden, een kollum schrieven en antekenings maeken veur een wat langer verhael over mien indrokken daor. Ik gao naodaenken over vroeger… René Koster vreug me in et radiointerview as ik daor as kiend gelokkig west was. Ik waachtte doe even mit antwoord geven, dat zee vanzels wel wat, en hebbe doe zegd dat ik daor wel gelokkig west was. Mar… was dat echt zo? Hong d’r ok niet een schaad over oons leven en dat prachtige plak. In mien gedicht Sletel parredies in de gelieknaemige bundel he’k et over et parredies van mien kiendertied. Mar was dat wel zo? Hoe mooi was dat parredies aenlik? Hoe opsleuten zatten de grote meensken daor? Konnen die heur eigen leven wel leven? En as dat niet zo was, kwam dat dan omdat ik d’r was? D’r is genoeg om over nao te daenken en et leven van vroeger en now in me ommegaon te laoten.