Trochpaden

Ik hebbe et boek Trochpaden lezen. Oantinkens fan D.A. Tamminga oan syn libben en wurk. Et is schreven deur Geart de Vries. Ik kenne Geart al vanof de tied dat hi’j bi’j Omroep Frieslaand warkte. Laeter was hi’j, tot vleden jaor, direkteur van Historisch Centrum Leeuwarden. Oonze wegen kruusten mekeer zo now en dan. Trochpaden is een prachtig boek. Geart het et zo schreven dat Tamminga altied an et woord is. Hi’j vertelt over zien leven en wark. Douwe Tamminga ston midden in de Friese literaire wereld van zien tied en hadde kontakten mit bekende schrievers en intellektuelen: Jan Piebenga, Fedde Schurer, Fokke Sierksma, Anne Wadman… Mit wie niet. Hi’j schreef romans, poëzie, teniel. In 1957 kreeg hi’j de Gysbert Japicxpries veur zien dichtbundel Balladen. Misschien is zien gedicht In Memoriam wel et bekendste wat hi’j schreven het. Theun de Vries het et neffens mi’j in et Nederlaans vertaeld. Douwe Tamminga en zien vrouw Sjoukje Piebenga verleuren een peer kiender bi’j de geboorte. En doe… kwam d’r nao verloop van tied toch nog een zeune die leven bleef: Anne. Die zeune daor ze zo wies mit weren zol mar twintig jaor wodden. Doe vunnen ze him dood in zien studentehuus in Amsterdam. Dat hadde niet hoefd. As de huusdokter mar niet zo eigenwies west was en nog een keer langeskommen was. Mar de dokter was wel eigenwies, hi’j kwam niet. Hoe prachtig en krachtig kan poëzie wezen! Hieronder et indrokwekkende begin van In Memoriam.

Nim my net kwealik, stêd fan Y en Amstel,
dat ik in roukrâns lis en net besjong
dyn Keapmansbeurs of ranke Westertoer…
safaak dyn namme opdûkt yn petearen
rinne my noch wol skrillen oer de lea
en riist it byld fan dy studintekeamer
mei pocketplanke en wankel opklapbêd
dêr’t wy him fûnen, yn ‘e dea ferstive,
syn opgeand libben brutsen en ferlit,
ferkomd yn ‘e woastyn dy’t grutstêd hjit.