Tillefoontien

Wat hewwe et gister mit et fietsen allemachtig goed troffen mit et weer. Et was vandaege lange zo mooi niet. Mar ik bin vandemiddag toch weer op ‘e fiets stapt en bi’j de Kuunder langes naor de waarme bakker in Berkoop gaon. Want ja, ik kriege morgen gaasten en die moe ‘k vanzels wel wat lekkers veurzetten. Doe ‘k de bakkerswinkel uutkwam, zee ien van de Berkoper iemkers tegen me dat d’r een bujje ankwam en da’k maeken mos da’k thuuskwam. Ik hadde hielemaole gien regen verwaacht. Mar inderdaod, ik zat nog mar krek weer op ‘e fiets of et begon al te spatteren. Ik hadde vanzels gien regenkleren in de fietstasse. Staorigan wodde et gespatter wat slimmer… In huus zag ik dat d’r iene beld hadde. Ik belde et nommer weeromme. De man die opnam begreep eerst niet wie a’k was en ik begreep ok niet wie a’k an de tillefoon hadde. Mar doe hadden we et allebeide in de gaten. Hi’j vertelde me dat hi’j de laeste maonden aachteruutgong, dement an et wodden was, en dat et leven veur him zo niet meer hoefde. Gedichten schreef hi’j niet meer. Hi’j bedaankte me veur de plezierige saemenwarking en weenskte me veerder et beste. Dan kuj’ toch mar aorig beter natregenen.