Sturken

Ik bin de laeste daegen doende west mit een gedicht en dat is een grote zeldzemhied an ’t wodden. Ik vien da’k as dichter van hiele persoonlike gedichten gewoon alles wel zegd hebbe. Dan wo’n et op et laeste allienig nog mar variaosies op een thema en het et niet zovule zin meer. Allienig in hiele biezundere gevallen wi’k et nog wel es perberen, zoas vleden jaor bi’j een projekt van Eupen Stal in Berkoop. Mar now is d’r toch nog iene uutroegeld. Ik bin d’r nog niet hielemaole tevreden over, et moet nog wel een betien bi’jfiekt wodden. De titel is Sturken. Een sturk is een ooievaar. Vergeliek et mar mit et Duutse woord Storch. We zaggen een peer jaor leden bi’j de Lende een grote koppel sturken op ‘e thermiek zweven. Wel twintig van die mooie voegels en dat was een wondermooi gezicht. Ik hebbe daor doe een kollum veur de kraante over schreven. Die kollum he’k laeter verwarkt in een lang verhael dat ooit nog es in een boek mit langere verhaelen terechtekommen moet. En now he’k d’r dus ok nog een gedicht over schreven. Een hiel persoonlik gedicht naor anleiding van wa’k in de netuur zien hebbe. Op die meniere he’k in et verleden vaeke gedichten schreven. Butendat he’k vandaege ok nog een kollum veur de kraante schreven mit de titel Waeter.

Wat he’k dit jaor geneuten van alle ammarillen die ‘k weer in de bluui kregen hebbe. Zeuven van de negen bin now zo staorigan uutbluuid. Twieje staon nog te pronke in de kaemer. Iene van die beide he’k even op petret zet. Hopelik gaot et me ankem jaor weer zo goed of.