Sepiepen

Zaoterdag en vandaege he’k een flut bluuiende plaanteboel ophaeld bi’j tuuncentrum De Fleurije in Hooltpae. Veur om huus henne en veur op et karkhof. Dat et liekt now allegeer hatstikke mooi! Butendat bluuien de sepiepen (liesterbeien) in de bos naost huus. Dan is et veur mi’j pas echt veurjaor! Onder de aovend hangt die heerlike, kruderige locht van de bloemen om huus henne. Daor geniet ik elk jaor weer van. Ik vraoge me mit et oolder wodden ok ieder jaor weer of hoe vaeke a’k de sepiepen nog bluuien zien zal… Vroeger maekten we huppen, een soortement fluities, van de baste van et sepiepenhoolt. Dan moj’ de baste mit wat siefer nat maeken en dan loskloppen van de takke. En dan haj’ een huppe. We zongen onder et loskloppen ok een lietien. Daor bin trouwens een protte variaanten van. Et huppelietien zoas wi’j et in Ni’jhooltpae zongen doe ‘k een schoelejonge was, was in et Stellingwarfs, mar d’r kwammen ok wat Nederlaanse zinnegies in veur. Ik heure me nog op ‘e regenbak zitten te zingen: Sap- sap- piepen,wanneer bin jim riepen. Ankem, toekem meitied, as de voegels eier leggen. Vi va vouwe, kwattel op ‘e douwe. Staot een kattien op ‘e diek, bit de haene de kop of. Kop an bloeden, bloed, bloed, varken. Rie d’r mit naor Marken, rie d’r mit naor Ossenziel. Ossenziel staot in de braand… En dan nog vule meer. Ien ding bin ‘k wisse van: ik beginne op mien oolde dag niet meer an ’t huppemaeken.