Parredies

Vleden jaor moch ik een peer daegen in de B&B bi’j mien oolde huus deurbrengen. Ik was votdaolik van plan om daor een verhael over te schrieven. Dat plan is lange liggen bleven, ik wus niet hoe a’k beginnen en eindigen mos. In een gedicht he’k ooit schreven: In de besleutenhied van boswallen lag et parredies van mien kiendertied. Daor zol et over gaon moeten. Was dat echt waor of ha’k et as dichter mooier maekt as et west was. Daor wo’k daor over naodaenken. Et zol dus een honderd persent autobiografisch verhael wodden. Ik zol mezels weer hielemaole fileren moeten. Wat bin ik veur soort man? Wat veur invloed het et leven op me had? Een soort vervolg op Een brogge van glas en in iets mindere maote Een vrouw van ivoor. Die beide romans he’k indertied in de eerste persoon schreven. Ik was ik, dat was dudelik. Dit verhael he’k in de dadde persoon schreven, om een betien ofstaand te maeken, wat wiend uut de had oppompte baand lopen te laoten. Zodat et allegeer ietsien dregeliker was. Mar de hi’j in et verhael bin ik, dat is ok now dudelik. Ik hebbe et verhael ofsleuten mit et wonderlike veurval wat me de laeste keer in et ziekenhuus overkommen is. Ik hebbe in feite dus twie verhaelen an mekeer vaasteplakt. Zo kreeg ik een mooi aende. Et is een lang stok wodden van 4.661 woorden tot now an toe. Dat is twie keer zo lange as de verhaelen in Naozoemerlaand. Die verhaelen bin trouwens ok allemaole in de dadde persoon schreven, al gaot et in wezen in die verhaelen ok vaeke over mezels. Ik zal et nog vaeke deurlezen, d’r an schaeven blieven en ik bin zoas altied hiel arg onwisse over mien schrieveri’je. Is dit now wel wat of is et echt hielemaole niks en moe’n d’r op zien minst stokken uut schrapt wodden. Dat zol zomar kunnen. Schrieven is en blift een drege klus wark.