Het oude land

Ik hebbe de roman Het oude land van Dörte Hansen lezen. Een mooi boek dat over vlochtelingen gaot. Dat is vandaege-de-dag wel hiel arg aktueel. Vera woont al haost heur hiele leven in een oolde boerderi’je in de buurt van Hamburg. As kiend vlochtte ze tegere mit heur moeder veur et oorlogsgeweld in Oost-Prusen. Mar in et dörp blift ze een vlochteling. En dan staot op een dag heur nichien Anne veur de deure. Zi’j is uut Hamburg vlocht mit heur zeuntien. Staorigan beginnen de beide vrouwluden et oolde huus op te knappen. Et aorige is dat d’r bi’jtieden zinnegies in et Platduuts in et verhael opneumen binnen. Dat is slimme aorig, want Stellingwarfs en Platduuts bin beide Nedersaksische taelen en dus femilie van mekeer. Op ‘e gevel van die oolde boerderi’je staot de volgende inskriptie in et Platduuts: Dit Huus is mien un doch nich mien, de no mi kummt, nenn’t ook noch sien. Now, dat is toch makkelik te lezen! Veur mien gevuul blift mien oolde huus altied mien huus, ok al woon ik d’r sund 1966 al niet meer. Et blift mien huus en ik vien et vremd dat een aander zeggen kan dat et zien huus ok is. Veur mien gevuul kan dat haost niet… Dat gevuul he’k weergeven in et gedicht Mien oolde huus dat op een videofilmpien op dit webstee te beluusteren en te bekieken is. Et wodde vleden jaor vertoond op ‘e Eupen Stal in Berkoop.