Het is niets

Een peer daegen leden schreef ik da’k twie gedichten schreven hadde: Sturken en Gaanzen. Ik hebbe d’r de laeste peer daegen trouwens nog drieje schreven: Zwelvers, Wiekel en Liester. Allemaole voegelnaemen. Mar de gedichten gaon vanzels over mi’j. Al mien gedichten gaon in wezen altied over mezels. Ik zal ze zo now en dan nog es lezen en dan za’k d’r iederkeer weer wat an veraanderen, want et is nooit goed genoeg, et kan altied beter. D’r moet dus almar an veraanderd en schaefd wodden.

Ik hebbe et boek Het is niets van de vleden weke wegraekte Jeroen Brouwers nog es lezen. Ik kreeg et boek in 2015 van Douwe kedo. Et bin allegeer opschreven herinnerings, ontmoetings, gesprekken, leesindrokken en kommentaoren. Geweldig mooi en bi’jtieden hilarisch schreven. Al die verhaelen over aandere schrievers, dichters, kritici… In et literaire wereltien komt nogal wat zelsoverschatting en kommen een protte lange ti’jen veur. En dan koj’ bi’jtieden tot de ontdekking dat et ondaanks alle sukses praktisch niks veurstelt. Het is niets. Ik hebbe et boek mit groot genoegen nog een keer lezen. Een citaot van Brouwers: Schrijvers zijn gevoelsarmoedige perverten, – ze leven op maar één niveau van het menselijk bewustzijn. Dat, waarop ze zich onmiddellijk en alleen maar afvragen of dat wat ze meemaken bruikbaar is voor de roman die ze onder handen hebben. Tsja… Ik bin niet gevuulsaarmoedig, mar ik herkenne me hier wel een betien in.