Diensttiedverhaelen

Om half elven gisteraovend ha’k et boek Appèl jongelui van Cees van der Velde uut. Gistermiddag wa’k bi’j de prissentaosie van et boek in Beilen. Ik bin thuus drekt begonnen te lezen. Cees het een mooi boek schreven over zien diensttied. Et is vlot schreven en et lest as een trein. Ik was beni’jd wat d’r allemaole gebeuren zol. Netuurlik kwam een protte me wel hiel bekend veur, ik bin ja ok onder dienst west. Mar wel een jaormennig eerder as Cees. Cees was van de lichting 83-3, ikke van de lichting 66-2. Ik keek op van et woortien bollen in Cees zien boek. Dat weren soldaoten die krek opkommen weren. Ik kende dat woord niet. Wi’j wodden in Amersfoort deur de stompen en ouwe stompen uutschullen veur fillers. Ik hebbe ooit mar ien verhael over mien diensttied schreven en dat is een klein onderdieltien van de roman Een vrouw van ivoor wodden. Et betrof de gruwelike gebeurtenis op 10 meie 1966 doe we mit scharpe haandgrenaoten gooien mossen op ‘e Leusderheide. Een jonge die even nao mi’j mos, leut de grenaot mit et pennegien d’r al uut veur him op ‘e grond valen. Luitenaant Van de Groenekan was dood, de soldaot mos een oge missen. Krek die luitenaant was een aorige man, de rest van et kader in Amersfoort vun ik malle blafferds en raozerds. Elk jaor op ‘e tiende meie daenk ik daor an… Ik zal de kommende winter nog een diensttiedverhael schrieven gaon. Dat komt deur et wegraeken van Ferry, een peer weken leden. Ik bin laestdaegs naor de ofscheidsdienst in de Grote Karke van Sloten west. Ferry en ik zatten op kantoor in et Stafgebouw van et 103 Geneeeskundig Bataljon van de Generaol Spoorkezerne in Ermelo en we sleupen op oonze soldaotekaemer in ien staepelbedde. In dat verhael za’k naemen en plakken veraanderen. Et zal in ieder geval mien twiede diensttiedverhael wodden. Zovule bin die d’r trouwens niet in et Stellingwarfs.