Deurwarken

Ik hebbe gister een malle aovend had. Iederkeer docht ik van: ik heure now in Bolsward staon te vertellen, ik hadde d’r misschien toch wel deur kund. Et regent niet meer en de hadde wiend vaalt misschien ok wel wat toe. Wat doe ik hier toch? Ik vun et zo vervelend da’k meensken in wezen zitten leut. Mar ja, doe mailde Harry dat et d’r op ‘e Lemmer allemachtig omweg gong. En ik zag op internet daj’ niet meer deur De Blesse konnen, omdat daor een grote boom over de weg lag. Op meerdere plakken in Frieslaand kwammen trouwens bomen op riedende auto’s daele. Now ja, et was grif verstaandig en blief thuus, mar ik vun et mar niks.

Vandemorgen wa’k om half negen al bi’j de huusdokter in Wolvege veur de jaorlikse kontrole op huudkankerplakkies. Hi’j het niks mals vunnen, mar wel drie plakkies anstipt mit stikstof. Thuus bin ‘k laeter op ‘e  fiets stapt en om elf ure wa’k bi’j mien uutgever in Berkoop. We hebben zo wat praot over eventuele toekomstige plannen en aktiviteiten. Ik moet vanzels gewoon deurwarken blieven. Dat is et beste veur alles. Dolf Verroen (95) en Durk van der Ploeg (94) heuren grote veurbeelden te wezen. Stoppen mit warken is de dood in de pot. En veural niet beginnen mit op te rumen en zo. Ik moet zo leven as kwam d’r nooit een aende an. An et aende van de middag he’k een oold-kollega in Et Vene beld die vandaege 92 wodden is. Hi’j vertelde me dat hi’j et laeste jaor nooit een dokter over de vloer had hadde.

Wat is et overal trouwens vreselik nat. Dat zag ik ok doe ‘k naor Berkoop fietste. Overal stonnen de sloden slichtvol waeter en hier en daor stroomde et over et laand henne. Ik hebbe d’r mar een foto van maekt. In dat husien woonde hiel vroeger een nichte van mien moeder, Henderkien Oosterhof, mit heur man en kiender. Zi’j bin indertied naor Kannede emigreerd. Ze kwam zo now en dan weeromme en ok bi’j oons op vesite en ze praotte dan nog altied et mooiste Stellingwarfs.