De vaalrode vlieger

Ik hebbe De vaalrode vlieger van de Drentse schriever Jan Veenstra lezen. Wat een schitterend boek! Et het me ontroerd, mankeliek maekt en ok wel es een betien verdrietig. Mar ik hebbe ok lacht om alle humor van de ex-geriffermeerde schriever die de koster in dit boek vri’jmoedig over God en die Zien Zeune praoten lat. Et boek gaot over Han, een jonge in een Drents dörp die as schoelejonge wat kleur op ‘e wangen kriegen moet in Noordwiekerhoolt. In de weken dat hi’j daor is, wodt Lupo zien kammeraotien. Beide jongen praoten of dat ze kontakt holen zullen. Mar et lopt aanders. Al hiel gauw emigreert Lupo mit zien oolden naor Kannede. Eerst dattien jaor laeter schrift hi’j Han een brief. Hoe et mit him gaot en as Han wil moet hi’j him in Kannede mar es opzuken. Hi’j kan d’r ok wel blieven, d’r is daor genoeg wark. Han beantwoordt de brief niet, want krek in die tied is Anna in zien leven. En as Anna d’r niet meer is, verget hi’j de brief. Vuuftig jaor laeter vint hi’j de brief weeromme en schrift dan as man van veur in de zeuventig een brief weeromme an zien kammeraotien van vroeger. Dat dot hi’j bi’j een hooltvuur in de tuun. Gedurende iene naacht vertelt hi’j over zien leven en haelt hi’j herinnerings op an heur vrundschop in Noordwiekerhoolt. Elk ure van de naacht is een heufdstok. Wat mooi bedocht en wat een mooi verhael! En dan… Leida Guichelaar, die in dat Drentse dörp de jonge jongen veur een gulden de eerste erotische ervering bi’jbrengt. Zollen pattie Stellingwarver dörpen ok een Leida Guichelaar had hebben? Ongetwiefeld!