De neidagen

Ik hebbe de laeste roman De neidagen van Durk van der Ploeg lezen en ik vien dat een fantastisch mooi boek. Et greep me bi’j de strotte. Eerst over et Fries… Zollen d’r nog meensken wezen die zo prachtig Fries praoten as dat Durk van der Ploeg et schrift? Een lust veur et oge. Zo gaoj’ as schriever mit je tael omme. Deur en deur geve. Now ja, zo liekt et mi’j as Stellingwarver butenstaonder temeensen toe. Et verhael gaot over Mûnte Vanger, een oolde man die in een gammele klinte bi’j de zeediek woont. Hi’j kan him haost niet meer redden, mar hi’j perbeert et in de bienen te holen. Want zien kiender willen him daor weg hebben, die willen de baos over him speulen, en him in een bejaordehusien bi’j de karke drokken. En dat wil hi’j niet. Hi’j het altied op dat plak woond, hi’j wil daor altied blieven. Tot zien dood. Hi’j wil daor dood gaon. De jongen kun niet vulen wat as hi’j vuult. Wat liek ik op die man. Zo verknocht wezen an je eigen stee. Et ienige plak daor aj’ thuusheuren. Een hoogtepunt en dieptepunt is as hi’j perbeert om nog ien keer de trappe bi’j de diek op op te kommen. En dan op ‘e diek te staon, over et Wad te kieken, de locht op te snoeven, en zien viskersboot liggen zien kunnen. Uren en uren duurt die vreselike tocht naor boven en weer naor beneden, mar hi’j geft et niet op. Et is de laeste keer dat hi’j dat doen zal. Durk van der Ploeg is een groot schriever.