Blauw

Gister he’k een lang verhael in klad ofmaekt. Ik was d’r eerder in stoeken bleven. Vandaege he’k et verhael naokeken, veraanderd en doe uuttikt. Vervolgens he’k de tikfouten d’r uuthaeld en de boel opsleugen in de komputer. Et verhael hiet Blauw. Et gaot over een vrouw die naor een tentoonstelling west het in Zwolle en in de trein weeromme naor huus toe in de kunde komt mit een man die René hiet. Et is een verhael van 2.279 woorden wodden. Doe ik zat te typen kwam poes Marja bi’j me op et buro en gong in de zunne tussen et beeldscharm en et toetsebod zitten. Poes vint et ronduut belachelik dat ik altied mar an ’t wark bin en misschien het poes wel geliek. Waor doe ik dit allemaole nog veur? Dat vraog ik me wel es of. Mar op disse meniere zorgde hi’j d’r wel veur dat ik even schoft nam.